«دولت به وزرایی چالاک و خلاق نیاز دارد. وزرایی که به اندازه اسحاق جهانگیری، اقتصاد را بشناسند و بخش خصوصی را باور داشته باشند. چه خوب می‌شود اگر در دولت جدید، روحانی تقسیم کار کند. کار سیاست و دیپلماسی را خود پیش ببرد و کار اقتصاد را به اسحاق جهانگیری، محمد نهاوندیان و مسعود نیلی واگذار کند.»

وقتی سایه و امیرانتظام هم آمدند و وقتی اطرافیان رهبرهم حمایت از روحانی را پنهان نکردند، معلوم شد این موجی که به راه افتاده، کمر بنیادگرائی را در هر سه فرم ملی، مذهبی و چپ آن خورد خواهد کرد و کرد!

در انتخابات این دوره ریاست جمهوری، گفتمان دو نامزد اصلی، روحانی و رئیسی، دو مسیر و دو راهبرد متفاوت در اداره کشور را در برابر رای‌دهندگان ایرانی قرار داد. پیروزی حسن روحانی، پیروزی راهبرد او مبنی بر تعامل با جهان خارج و دوری از پوپولیسم در رویارویی با مشکلات اقتصادی و اجتماعی در داخل کشور است.

سرانجام پس از کمابیش سه ماه کشمکش نفس‌گیر و برپایه آمار رسمی اعلام شده از سوی وزارت کشور تا ساعت ۱۱ امروز، آقای حسن روحانی با پیشتیبانی آگاهانه‌ی بخش بزرگی از مردم، سیلی آبداری بر بنا گوش واپسگرایان راستگرا نواخت و بی‌آبرویی رویکرد پوپولیستی و گداپروری، و پیشینه‌ی جنایتکار شناخته شده‌ای به نام ابراهیم رئیسی و پشتیبانان او را نزد همه‌ی ایرانیان و نخبگان جهان آشکارتر ساخت.

خوزستان برای جلوگیری از جنگ و سرکوب و محاصره ی اقتصادی علیه رئیسی بسیج شده است. هم‌استانیان خوزستانی، عربها، بختیاریان، مُمبینی‌ها، شهرنشینان و روستائیان، آماده هستند تا فردا به رئیسی و رئیس او پاسخی درخور بدهند. خوزستانیان بهتر از هر کس میدانند که خوزستان در مرز خطرها قرار دارد. جنگ‌های عمده این دوران همه از خوزستان شروع شده است.

رای ندادن به یکی همیشه به سود دیگری است. من انتخاب گزینه روحانی را به سود کشور می‌دانم گرچه آگاهم که با پیروزی روحانی هم شکاف و نبرد درون حکومت ادامه حواهد یافت و همین سیاست‌های حداقلی هم به سادگی پیش نحواهد رفت.

گمان بر این است که ایرانیان در روز جمعه با مارش عظیم خود در خیابان‌های ایران در این رفراندم شرکت هوشمندانه خواهند کرد و با مشارکت و رای سلبی رییسی را طرد خواهند کرد و صندوق‌های رای را به رفراندومی برای نه گفتن به ولی فقیه تبدیل می‌کنند.

بنظر می‌رسد که راست افراطی به رهبری شخص خامنه‌ای با تمام قوا و امکانات به میدان آمده تا هر طوری شده ابراهیم رئیسی را بر کرسی ریاست جمهوری بنشاند. این نقشه که فقط و شاید در صورت هجوم اکثریت قاطع مردم به سوی صندوقها و پیروزی خردکننده روحانی بتواند خنثی شود از مدتها پیش و به دقت طراحی شده است.

در آستانه ۲۹ اردیبهشت ما در اینجا ایستاده‌ایم: در یک سو بیوه مائو و دار و دسته چهار نفره با شعار تداوم انقلابی که بوی گندش جهان را پر کرده، خشن‌ترین سیمای خود را به نمایش گذاشته و سنبل خشونت و آدمکشی را به میدان فرستاده‌اند و از سوی دیگر شاگردان « تنگ» در صددند که با آتش زدن «مرگ بر آمریکا» شیشه عمر انقلاب را بر زمین بزنند...

از ظریف‌ترین دلایلی که برای بسیاری از شهروندان رأی‌دهنده، قانع کننده تلقی می‌شود، منظره ۶ کاندید متفاوت احراز پست ریاست جمهوری است. کسی از میان این شش کاندیدا، از ۳۸ سال زندان و اعدام صحبت می‌کند و فرد دیگری که خودش را نماینده محرومان اعلام می‌کند، نام و شخصیت خودش، تجسم این اعدام‌ها و زندانها است.

جان سخن این است که اهمیت پیروزی یا شکست در این انتخابات بسی فراتر از کرسی ریاست جمهوری است. سخن بر سر سرکردگی یا فرادستی در انتخاب راه کشور است. انتخاب میان دو راهی که دو نامزد اصلی، روحانی و رئیسی در پیش پای کشور گذاشته‌اند.

امروزه تمامى آحاد سیاست ایران در برابر چنین جدال سرنوشت‌سازى قرار گرفته است. جدالى که دوران کوتاه کمپین انتخاباتى و مناظرات و خود انتخابات را می‌بایست به عنوان شروع آن دوران تلقى نمود. واقعیتى که دورنما سازى و پردازى و به اصطلاح خوشبینانه رهبران فعلى جریان موسوم به اصلاح‌طلبى پرده‌ای از استتار بروى آن می‌اندازد.

این مدعا که شرکت مردم در انتخابات در جهت تحکیم پایه‌های ولایت مطلقه فقیه عمل می‌کند، سخن باطلی است که به یکسان از طرف شخص خامنه‌ای و مخالفان دو آتشه شرکت در انتخابات تبلیغ می‌شود، و هدف از آن تقویت راست افراطی از طریق منفعل کردن رای دهندگانی است که به اصلاح طلبان و میانه روها رای می‌دهند.

نتیجه‌گیری پژوهش پیش روی این است که در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ به احتمال قریب به یقین تقلب گسترده در حد عددسازی صورت گرفته است. به نظر می‌آید که در مجموع، آرا صندوق‌ها به نحوی در میان کاندیدا‌ها تقسیم شده‌اند که به نتیجه از پیش اعلام شده برسند.