این نظام ‏مدتی است که از پای افتاده است و آخرین تلاشش گول زدن مردم به شرکت مجدد در انتخابات است. بکوشیم تا امید از میان رفتن هرچه زودتر این حکومت مذهبی و خودکامه و استبدادی را در دل‌های مبارزین مردم قوت بیشتری دهیم.

کشور هیچ‌گاه مثل امروز نیازمند گشودگی فضای فکری و فرهنگی نیست. باید گزینه‌ طرف‌های گوناگون برای «تعیین تکلیف» به صحنه بیایند. معلوم است اوضاع به روال فعلی تداوم یافتنی نیست...

اگر جنگی میان امریکا و رژیم سنگسار و شکنجه درگیرد، ما باید در کدام سو بایستیم؟ آیا فقیهان باز هم خواهند توانست ما را همچون جنگ ایران و عراق گروگان سیاستهای ایران‌ستیزانه خود کنند و ملتی را به بزنگاهی بکشانند که در آن نه راهی به پیش و نه گریزگاهی به پس داشته باشد؟

با توجه به این واقعیت که گذشته سیاسی رهبران و عناصر شاخص اپوزیسیون ‏بسیار ساده و محدود‌تر است، بهترین راه حل برای اعتماد کردن به ‏تحلیل‌ها و نظرات سیاسی اینگونه افراد مراجعه به فاکت‌های مشخص از میان گذشته سیاسی خود این افراد می‌باشد.

جمهوری اسلامی مسئولیت اصلی مهار خطر جنگ را بر عهده دارد. این حکومت وظیفه دارد برای نرفتن ایران به کام ویرانی و جنگ روش سیاسی خود را تغییر دهد. برای حفظ آن چه غرور ملی نامیده می‌شود نیز باید راه پیدا کرد و پیشنهاد داد و مذاکره کرد. حفظ غرور ملت نباید به قیمت گرفتن جان ملت تمام شود.

اگر این حکومت پشتیبانی مردم را داشت و مجبور نبود برای حفظ حکومتش در منطقه به ماجراجوئی‌های گران‌قیمت به پردازد، امروز با همه مردم و کشورهای جهان دوست بود و کسی خیال حمله به ایران را هم در سر نمی‌پروراند.

«این مجموعه می‌گوید همه قوای حاکمه در کشور هیچ‌کاره‌اند. برای علاج این مشکل، باید ولایت فقیه حذف شود. خب اگر ما این راه پیشنهادی آنها را نمی‌پسندیم، باید توضیح بدهیم چه جایگزینی داریم. آیا قوای سه‌گانه بی‌خاصیت نیستند؟»

جنبش مسالمت‌جویانه تنها وسیله‌ای است که با برانگیختن ‏همدردی جهانی و فشار کشورهای پیشرفته، خواهد توانست حکومت اسلامی ‏را در میدانی به نبرد فراخواند که در آن با تکیه بر «جهل و جنون» ‏نخواهد توانست نافرمانی مدنی گسترده را سرکوب کند.

ناسیونالیسم ایرانی در یکسد سال گذشته دستانی پر و کارنامه‌ای درخشان داشته است و برای خردمندان جایی برای دشمنی با خود نمی‌گذارد. پس چپ‌نمایان همصدا با فاشیسم دینی و همنوا با رسانه‌های امپریالیستی به این گفتمان انسانی چهره‌ای هراس‌انگیز و اهریمنی می‌بخشند و از آن دیوی دهشتناک و آدمخوار می‌سازند، تا بتوان دیگران را از آن ترساند و بر آن تاخت.

برای برپایی نظامی دموکراتیک که ‏مبتنی بر قانون اساسی دموکراتیک و حقوق بشر باشد، باید تفاهم ها و توافق ها ‏و پیمانهای حداقلی و ضروری در بین نیروهای آزادیخواه ملت بر سر مهم‌ترین امور و ‏استراتژی واحد و اصل های اساسی، بر اساس موارد زیر فراهم گردد.

مقاومت و لجبازی ولی فقیه در برابر پیشنهادهای مذاکراه و میانجیگری میان ایران و آمریکا همزمان با ‏تنش افزایی با جهان خارج، محکوم به شکست است و سر انجام می‌تواند به آغاز جنگ خانمان سوز ‏تازه‌ای در خاورمیانه و در بهترین حالت به نوشیدن جام زهر دیگری منجر گردد.

آقای تاجزاده عزیز! شما به دفعات بر خطیر بودن اوضاع کشور تاکید کرده‌اید و به درستی بیان داشته‌اید که میان «هرج و مرج» و «انتخابات آزاد» باید انتخاب کنیم. هر انتخابی اما، الزامات خود را هم دارد. من نماینده کسی نیستم، اما بر این باورم که دستان نیروهای جمهوریخواه همیشه به سوی اصلاح‌طلبان باورمند به ضرورت رفرم‌های ساختاری دراز بوده است.

چالش‌های پیش روی نظام درایت و اراده‌ای بیش از گفتن «آمریکا قصد حمله کردن ندارد» را می‌طلبد. که این ‏دیگری هم بیشتر شبیه به آرزو است تا برنامه‌ای برای رویارویی با چالشها. پیروی از مدل «فروپاشی» و حرکت به ‏سمت آن شاید آسان‌تر از کوتاه آمدن به سود مردم ایران نباشد.

سرنوشت افراد، جوامع، بنگاه‌‌‌ها و کشور‌‌ها دلایل متنوعی ‏دارد ولی مطالعات گسترده توسعه کشور‌‌ها به وضوح نشان می‌دهد که روش ‏و نحوه فکر کردن و مجموعه افکاری که در نخبگان سیاسی کشور‌‌ها جاری ‏است و در نهایت با سیستم آموزشی، رسانه‌‌‌ها و قرارداد اجتماعی به جامعه ‏منتقل می‌شود، تعیین کننده است.