یک لیدر سیاسی مسموم‌الفکر، فرد مریض ایدئولوژی زده‌ای است که به حرف و نظر دیگران گوش نمی‌دهد، و فقط آن حرفی را می‌شنود که در تاٌیید و تعریف از او یا در اطاعت او گفته شود. اینچنین لیدر مسمومی جدّا معتقد است که: دنیا برمحور معتقدات و افکار و رهبری اوست که می‌گردد و می‌چرخد.

اعتصابات و تظاهرات هفته‌های اخیر کارگران و معلمان اگرچه از وسعت و گستردگی خیزش سیل بیکاران و طبقات محروم در دی ماه سال گذشته برخوردار نیست، اما به جرات می‌توان گفت که از نظر سازماندهی و بویژه خردمندی حاکم بر آن به مراتب عمیق‌تر و پیش‌رفته‌تر از جنبش دی ماه ۱۳۹۶ می‌باشد.

شرایط همراه با فقر، لزوما به تنهایی موجب بروز واکنش‌های اعتراضی نمی‌شود. آنچه تحمل این شرایط را سخت می‌کند، وجود تنعم هم‌زمان برای عده‌ای دیگر است. اعتراض و خشم، پیامد اجتناب‌ناپذیر بروز حس طرد‌شدگی اجتماعی در گروه‌ها و اقشار فرودست اجتماعی، در چنین موقعیتی، است. گریزی از ان نیست.

گفته فرانکلین روزولت، رئیس جمهور دوران جنگ بین‌الملل دوم در آمریکا که می‌گفت «کاری را بکن، اگر نتایج خوبی بدست آوردی، آنرا ادامه بده و حتی آن را افزایش بده، و اگر نتیجه نداد کار دیگری بکن» مصداق پیش پا افتاده تفکر پراگماتیستی است که مردم در زندگی روزمره هم بدون اندیشیدن به فلسفه، به آن رجوع می‌کنند.

محمد یزدی رئیس شورای عالی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم است؛ جامعه‌ای که حامی تمام قد دستگاه نظامی-امنیتی حکومت ِفقاهتی و عامل و پشتیبان بی‌چون و چرای قدرت مطلقه‌ی ولی فقیه است. ترور ِعقیدتی-شخصیتی روحانیونی که با ولی فقیه و یا عوامل او زاویه داشته باشند به عهده‌ی مدرسین و نهادهای وابسته به این مجمع است

در زیر پوست جامعه ما، با زوال اعتماد عمومی به یک حکومت دینی بحران‌زده، جامعه تازه‌ای شکل گرفته است که در آن سلب اعتماد و مسئولیت اجتماعی، فساد و تقلب و یاس و نومیدی همراه با یک ذهنیت و افکار عمومی سکولار و چالش‌های هر روزه، حضور واقعی و گسترده دارند.

واقعیت‌های تاریخی دوران مشروطه و نیز دوران ملی شدن نفت نشان می‌دهند که ضعف و عقب‌افتادگی‌های فکری و فرهنگی و بسیار عوامل درونی دیگر نقش موثر و تعیین‌کننده‌ای در شکست انقلاب مشروطه و یا سرنگونی دولت مصدق داشته‌اند و علت این شکست‌ها را صرفا نمی‌توان به‌حساب یکی از طرف‌ها گذاشت.

جمهوریخواهانی که شعار «رضا شاه! روحت شاد» را «مشروطه‌خواهانه» ارزیابی می‌کنند تا از آن نتایج سیاسی دلخواه خود را بگیرند، به ستیز با واقعیت می‌روند. آنچه از سیاهچاله ایران سر بر آورده، مشروطه‌خواهی نیست. این را اتاق‌های فکری که قلبی برای مردم ایران در سینه ندارند، بهتر فهمیده‌اند.

آیا دولت فعلی آمریکا، تمام مراحل استراتژی خود نسبت به ایران را روی کاغذ آورده است؟ آیا چنین تقسیم بندی‌ای امکان پذیر است؟ در فرآیند چنین طراحی‌ای مجهولات کدامند؟ عمق شناخت آمریکایی نسبت به ایران بر این پایه بنا نهاده شده است که: ایران بازی‌گری غیرمتقارن است.

حرکت خود جوش جامعه مدنی ایران نظیر اعتصاب کامیون‌داران یا اعتراض و اعتصاب معلمین کشور می‌تواند سرجنبان یک حرکت اجتماعی وسیع گردد و خود رهبری مبارزات را با کمک سازمان‌های سیاسی که تا آن زمان اجازه رشد بیشتری پیدا کرده‌اند بوجود آورند.

نیروهای اصول‌گرا و اصلاح‌طلب باید دریابند که بدون حضور پرنگ نیروهای ملی، دموکراتیک و جمهوری‌خواه آن‌ها شانسی برای حل بحران‌های کشور را ندارند. به همین خاطر قبل از انتخابات مجلس در سال آینده نظارت استصوابی باید ملغی شود و احزاب ملی و دموکراتیک باید اجازه فعالیت آزد را داشته باشند.

در هفته‌های اخیر با سفر ناتانیاهو به کشور عمان و ملاقات با قابوس در مسقط و سفر ورزشکاران اسرائیلی به امارات متحده عربی و قطر، ما شاهد شکل‌گیری پیمانی میان اسرائیل و دولت‌های حوزه خلیج فارس بانضمام اردن و مصر هستیم، که ستون فقرات این پیمان نظامی را دولت اسرائیل تشکیل می‌دهد. اما سئوال این است که هدف این پیمان نظامی که به ناتوی عربی معروف شده چیست؟

ارزیابی عملکرد حسن روحانی در دوره ریاست جمهوری در کنار کنش و واکنش‌های اغلب نمایندگان فراکسیون امید، به ویژه شخص محمد رضا عارف در خانه ملت، بسیاری از اصلاح‌طلبان و تحول‌خواهان ایران را به این جمع بندی رسانده است که دوران «سیاست ورزی نیابتی» به پایان رسیده است.

وضعیت امروز جامعه ایران به گونه‌ای است که ممکن است به علت فقدان نهادهای مدنی سیاست، خیابانی شود. سیاست خیابانی را می‌توان با مثال باران و کنترل آن توضیح داد. زمان بارش باران چنانکه خاک و جنگل و مرتع و جوی و جدول و... نباشد، باران و سیل همه چیز را می‌شوید و با خود می‌برد.