فرزندان مقامات حکومتی که بیش از هرکس بر ریاکاری، بی‌باوری و طبل توخالی شعارهای پدران‌شان آگاهی یافته‌اند، به بی‌باورترین نسل تاریخ ایران به حکومت اسلامی تبدیل شده‌اند. شکاف پدران و فرزندان در نظام اسلامی، ‏نمادی از شکاف پر نشدنی میان اکثریت خاموش اما عمیقا معترض و بی‌اعتماد جامعه و یک اقلیت فاسد و زورگوی ‏حکومتی است.

گذار رقابتی، گرچه بر این باور است که اقتدارگرایان حاکم فاقد مشروعیت مردمی هستند و قانون اساسی ضد دموکراتیک و غیر انسانی جمهوری اسلامی باید تغییر بکند و در هیچ زمینه‌ای نباید در بازی‌های دست‌ساخته اقتدارگرایان نقش همبازی منفعل را پذیرفت، اما هدف مقدم آن نه بر کناری کسی یا جریانی بلکه تحمیل رقابت دموکراتیک به حکومت است.

یکی از ضعف‌های بزرگ اصلاح‌طلبان که تاکنون موضع آن‌ها را در قبال نیروی اقتدارگرا و محافظه‌کار و ضد اصلاح‌طلبی و ترقی‌خواهی تضعیف کرده است، این است که متأسفانه نیروی جنبشی مردم در تحلیل‌ها و محاسباتشان جایی ندارد و هیچ‌گاه برای برقراری ارتباط ارگانیک و مداوم با پایه اجتماعی و پشتوانه مردمی خودشان اقدام مؤثر و پیگیری انجام نداده‌اند.

شناخت محدود از تعیین‌کننده بودن تولیدِ ثروت برای تامین امنیت ملی؛ شناخت محدود از سهم جزئی کشور در تبادلات کالا و خدماتِ بین المللی؛ شناخت محدود از اهمیتِ وابسته نمودن همسایگان به اقتصادِ کشور برای تامین امنیت ملی؛ شناخت محدود از کاهشِ تدریجی قدرتِ سیاسی اروپا در روابطِ بین‌الملل؛

ازدواج به مفهوم لغوی آن كه به معنای رابطه انحصاری بین دو نفر با تعهد وفاداری جنسی متقابل ‏به یكدیگر برقرار می‌شود در محدوده مثلث سنت/فقه/قانون ایران شناخته شده نیست. در ازدواج به ‏مفهوم لغوی آن (كه در اكثر جوامع معمول است)، زن و مرد با شأن برابر به هم می‌پیوندند و هر ‏گونه رابطه جنسی یكی از آن دو با فرد سومی تخلف محسوب می‌شود.

امروز در ایران اگر مردم در بایکوت انتخابات موفق شوند این اولین اقدام مؤثر مردم علیه حکومتیان ‏مستبد به‌شمار خواهد رفت. این تو دهنی قابل‌مقایسه با تودهنی‌های دیگر مردم در پیش که به ‏کاندیدهای «رهبر» رآی ندادند، نخواهد بود. و طلایه‌دار شروع فروپاشی رژیم خواهد گردید.

شما وقتی‌که منطق سیاست‌ورزی‌تان را بر تعادل قوا در وضع موجود و گزینش بد به‌جای بدتر بدون تعیین یک خط قرمز حداقلی مبتنی کردید، در آن صورت معلوم نیست که چه چیزی اصلاح‌طلبی را از ضد اصلاح‌طلبی جدا می‌کند. چون همواره بدتر از یک بدی وجود دارد

در شرایطی که سایه‌های یاس و بی‌اعتمادی سنگین و گسترده شده‌اند، نیاز اصلی مردم ما روحیه گرفتن، امید به ‏آینده و اعتماد به نیروهای سیاسی است. باید در درجه اول حباب یاس و رخوت و این ‏پندار که آلترناتیوی برای این رژیم وجود ندارد را شکست و از هم درید.

به دلایل زیادی، انشعاب در میان اصلاح‌طلبان اجتناب ناپذیر شده است. باورمندان به إصلاحات ساختاری نباید به دنباله روی از خاتمی و یا واگذاری او به اردوی تسلیم‌طلبان تمکین کنند. اگر نمی‌توان بر هراس خاتمی از اصلاحات ساختاری فائق آمد، شاید سکوت خاتمی گزینه مطلوب تری برای همه باشد.

مطالعۀ علمی، مقایسه‌ای و دور از تعصبِ تاریخ ۱۵۰ سالۀ کشور به وضوح نشان می‌دهد که شناخت از بازیگران جهانی و ‏محیط بین‌المللی بسیار ناقص، مخدوش و مبتنی بر آرزو بوده است تا واقعیت. هم به دیگران کم، وزن داده‌ایم و هم وزن ‏خود را زیادی محاسبه کرده‌ایم.

نخست وزیر احتمالی آینده بریتانیا بوریس جانسون از حزب محافظه‌کار، و جرمی کوربین شانس حزب کارگر برای ‏جانشینی وی در یک انتخابات عمومی، هیچ یک حامی تلاش مردم کشور ما برای دفع شر حکومت جمهوری ‏اسلامی در ایران نخواهند بود.

این نظام ‏مدتی است که از پای افتاده است و آخرین تلاشش گول زدن مردم به شرکت مجدد در انتخابات است. بکوشیم تا امید از میان رفتن هرچه زودتر این حکومت مذهبی و خودکامه و استبدادی را در دل‌های مبارزین مردم قوت بیشتری دهیم.

کشور هیچ‌گاه مثل امروز نیازمند گشودگی فضای فکری و فرهنگی نیست. باید گزینه‌ طرف‌های گوناگون برای «تعیین تکلیف» به صحنه بیایند. معلوم است اوضاع به روال فعلی تداوم یافتنی نیست...

اگر جنگی میان امریکا و رژیم سنگسار و شکنجه درگیرد، ما باید در کدام سو بایستیم؟ آیا فقیهان باز هم خواهند توانست ما را همچون جنگ ایران و عراق گروگان سیاستهای ایران‌ستیزانه خود کنند و ملتی را به بزنگاهی بکشانند که در آن نه راهی به پیش و نه گریزگاهی به پس داشته باشد؟