جامعه به هوای تازه و نیرویی با پروفیلی دیگر نیازمند است: پروفیل سبزی که یک بار امتحانش را پس داد و در دادگاه خلق نمره قبولی گرفت. راه سبز امید، راه گذار مسالمت‌آمیز با تکیه بر جنبش‌های اجتماعی، به جمهوری و دموکراسی است.

من تا همین چند سال پیش فکر می‌کردم ابوالحسن بنی‌صدر در کودتای سال ۶۰ در برابر خمینی و دار و دسته‌اش غافلگیر شده. فکر می‌کردم عصری بوده، سر شبی بوده مثلن، رفته بوده خانه (جایی در تهران)، اینها هم رابطه‌اش را با همه جا قطع کرده‌اند، ارتش و همه چیز را از دستش درآورده‌اند...

ما بی‌چهرگان به عنوان جزء کوچکی از جلوداران مبارزه با دیو ‏خون‌خوار فقیه، ملت بزرگ و قهرمان ایران را دعوت می‌کنیم به دشمن قدار پشت کنند و به دامان میهن عزیزتر از جانمان ‏ایران روی آورند و در مبارزه‌ای مسالمت آمیز با عدم شرکت در نمایش انتخابات گزینشی رژیم، آرای گران‌بهای خود را ‏داخل مکعب تاریکی نریزند. حکومتی که مشروعیت نداشته باشد باقی نخواهد ماند.‏

‏"فقیه بصیر" به اتفاق "دولت تدبیر" علیرغم وجود گزینه‌ها و تدابیر بالقوه ممکن دیگر در مقابله با بحران‌های ‏خودساخته، به آخرین وسیله حفظ موجودیت خود، یعنی سرکوب خونین برای اجرای بی‌چوان و چرای یک بی‌‏تدبیری محض متوسل شدند، و این اقدام نقطه عطفی دیگر در فرایند ناکارآمدی علاج‌ناپذیر نظام ولایت بود.

نگاه ضدسرمایه‌داری و تحلیل‌های سطحی طبقاتی با پاسخِ فله‌ای خود علت ‏مشکلات مردم از شیلی تا عراق و از ایران تا هنگ کنگ را نئولیبرالیسم می‌داند. این گونه ‏است که به آسانی پیراهن‌های قرمز به خاک‌افتادگان در خیابان‌های ایران را به جلیقه‌های زرد معترضان در خیابان‌های پاریس گره می‌زند.‏

برای اولین بار در دوران نهضت ‏مشروطیت بود که گروه پرشماری از روشنفکران و نخبگان جامعه که ‏سودای منافع ملی و سربلندی ایرانیان را در سرداشتند، به درستی، ‏تشخیص داده بودند که عامل اصلی فقر، جهل، درماندگی و فرومایگی ‏جامعه روحانیان شیعه هستند. آرا و افکار این روشنفکران ‏برای اولین بار در دوران رضا شاه بود ‏که فرصت تحقق پیدا کرد.

سپاهی که در آغاز، امید تولد ارتشی مردمی به عنوان پناهگاه ‏مستضعفان و محرومان را در دل‌ها زنده کرد، در سال‌های گذشته در کجا ایستاده و به‌سوی چه ‏کسانی شلیک کرده است، خواهران و برادران و هم‌میهنان خود که بی‌سلاح و بی‌دفاع تنها خواهان ‏حداقل حقوق انسانی و شهروندی خویش‌اند. آنان پاسدار حقیقت‌اند یا قدرت؟ پاسدار عدالت‌اند یا ‏ستم؟

‏ایران در آستانه بی‌بازگشت دوران تازه‌ای قرار گرفته است. پیکار ملتِ ایران، تا دستیابی نهائی به آزادی‌ها و ‏استقرار دمکراسی تداوم خواهد یافت، به‌شرط آنکه همه نیروهای سیاسی داخل و خارج از کشور با هدف روشن کنار ‏گذاردن خامنه‌ای از راس حکومت و عدم کاربست خشونت و گسترس مبارزات مسالمت‌آمیز مردمی متحد شوند.

قیام مردم ما در این روزها یک فرصت چهارم پیش روی شما گذاشته. با فراخواندن مردم به یک راهپیمایی سراسری، راهرویی صلح‌آمیز برای بیرون رفتن بدون آسیب جمهوری اسلامی و آغاز یک جمهوری راستین باز کنید. حکومت جمهوری اسلامی ماندنی نیست.

در سرزمین ما، حنجرۀ آزادی بارها در مشت‌های استبداد پاره‌پاره شده است، ولی صدای آزادی‌خواهی- از بابک تا ستارخان، و از فرخی و قمر تا ندا و سپیده قلیان- از دست‌های واژه‌های فارسی آب خورده و باز به خیابان پرکشیده است؛ واژه گستره‌ای است که زورگویان هرگز نتوانسته‌اند بر آن چیره شوند. به صدای جاری در خیابان‌های ایران- اعتراض مردم خسته از استبداد و بی‌کفایتی- گوش دهیم؛ طنین واژه‌هایشان باشیم.

اعتراض‌های ‏گسترده در کشورهای شیعه‌نشین همچون عراق و لبنان و تظاهرات ادواری از جمله اعتراض‌های ‏گسترده به گرانی قیمت بنزین در کشور نشانه نارضایتی مردمان کشورهای ایران و عراق و لبنان از ‏کارکرد نظام دینی است.

اوج‌گیری اعتراضاتی که دیگر به قیمت بنزین محدود نیست، حکومت را در وضعیت دشواری قرار داده است. عقب‌نشینی، مردم را به تعبیر آنها "جری‌تر" می‌کند و پرهیز از عقب‌نشینی، ممکن است کشور را در بحران خونینی فرو ببرد که فرجامش برای همه تلخ و جبران‌ناپذیر باشد.

در خیابان‌های بیش از ۵۰ شهر بزرگ و کوچک کشور شاهد شعله‌ور شدن خوشه‌های خشمی هستیم ‏که سابقه‌اش بیش از مشکل افزایش قیمت بنزین است. مشکل همه حکومت‌هایی که ‏شکاف خود با مردم را پیوسته عمیق‌تر کرده‌اند. حرف‌های خفته مردم ندیدن و صدای دلسوزان ‏منتقد خفه کردن محصولی بهتر از این نخواهد داشت.

بسیای از موضعگیری‌ها علیه هواداران تیم فوتبال تراکتورسازی تبریز از موضع بی‌‏طرفی و منصفانه انجام نگرفته و به‌صورت باورنکردنی همسویی بین احزاب سیاسی راست و چپ و همچنین همصدائی ‏جمهوری اسلامی و اپوزیسیون آن در حمله به طرفداران تراکتورسازی و محکوم کردن همه ترک‌ها آشکار است‎.