در شرایطی که قربانیان اصلی جنایت‌های سعید مرتضوی نسبت به دو سال حبس این قاضی حلقه به گوش اعتراض دارند، چند تن از محکومان او در دادگاه‌های مطبوعات از جمله دوستان عزیز شمس‌الواعظین و زیدآبادی از منظرهای گوناگون بحث عفو و بخشش این جرثومهٔ فساد را مطرح کرده‌اند.

فرمانروایی اشباح و مراکز پنهانی قدرت، درست همان نوعی از کشورداری است که خامنه‌ای چندی پیش به صراحت تمام از دانشجویان بسیجی خواسته بود که «خودتان را در صفوف مقدم مبارزه و درگیری بدانید»، «آتش به اختیار باشید»؛ «خودتان اقدام کنید». چون «دولت اختلال دارد و اصلا تعطیل است».

شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه ایران بیش از هر زمان دیگری مغشوش و درهم ریخته بنظر می‌رسد. شرایطی که گویی بی‌اعتنا نسبت به تصمیم‌گیرندگان و مسئولان جمهوری اسلامی و کنشگران و تحلیل‌گران سیاسی ایران راه خود را در پیش گرفته، به‌طوریکه پیش بینی آینده تحولات آن برای بسیاری از نظریه‌پردازان امر بسیار دشواری شده است.

آن چه که نمایندگان منتخب مردم تهران در مجلس شورای اسلامی از شورای شهر پایتخت خواسته‌اند، تا به جای محمدعلی نجفی که زیرفشارهای فوق تحمل جریان‌ها مافوق قدرت قانون مجبور به کناره گیری شد، فردی «مقتدر، اصلاح‌طلب و فسادستیز» را برای شهرداری برگزیند، امری ست لازم. اما باید دید امکانپذیر هم هست یا نه!

این روز‌ها سخن در باره «دولت نجات‌بخش نظامی» توسط برخی از اصول‌گرایان، و کودتا توسط مخالفان نظام شنیده می‌شود. اما کدام کودتا ممکن است رخ دهد؟ کودتای رضا خان یا کودتای گنادی یانایف؟

در حالی كه سردمداران جریان نظامی اقتدارگرا در پی جا انداختن سردار سلیمانی به عنوان جانشین حسن روحانی هستند، آقای تاج‌زاده به درستی اعلام می‌كند كه به «نقطه عطف رسیده‌ایم! یا دولت پنهان کودتا می‌کند، یا مجبور به عقب نشینی می‌شود!»، اما این دوست بسیار عزیز در این میان دو نكته‌ی اساسی را فراموش كرده است!

بحران ناکارآمدی داخلی و بلند شدن صدای تهدید خارجی هر دو در خدمت گفتمانی است که امنیت را بی‌آزادی و جامعه مدنی را تحت سلطه نظامی‌ها می‌خواهد. صداهایی که هم دست کمک به دولت خارجی دراز می‌کنند و خواستار دخالت دولت‌های غربی در امور داخلی ایران هستند عملا به این گفتمان نظامی‌گرا کمک می‌کنند.

ساختن ایران آزاد و آباد فردا، نیازمند آن است که احزاب از برنامه روشنی در پاسخ به امر حیاطی توسعه پایدار کشور، در پیوند با جهان پیچیده، متحول و در هم‌تنیده امروز، برخوردار باشند و چالش‌های اجتماعی و طبقاتی را به زبان «برنامه» ترجمه کنند تا بتوانند به حزبی اجتماعی بدل شوند.

منشأ اصلی مشکلات و درد و رنج جامعهٔ ما، در حکومت استبدادی شخصی است که صاحب قدرت مطلقه، یعنی همه کاره است، هر کاری می‌کند به کسی حساب پس نمی‌دهد، زیرا حکم خود را خدائی و برتر از اصول قانون اساسی‌ای می‌داند که به آن قسم خورده است.

اتخاذ یک سیاست درونگرا و خود محورانه برای باز شناخت بیشتر خود و تولد دوباره جریان چپ پیشرو، مناسب ترین سیاست برای حزب نوپای چپ ایران در شرایط فعلی است. دغدغه بیش از حد برای ورود به کنش‌های سیاسی جامعه و یا دولت محور همان سرنوشت نیروهای سیاسی پیشین را برای این حزب نوپا رقم خواهد زد.

حزب چپ ایران نامی مناسب در چارچوب نام‌گذاری احزاب جدی است. نامی که گویای سمت اجتماعی است و نه فعل فردی. این نام خوشبختانه این توان را دارد که به سرعت تلاشهای دیگران برای نزاع بر سر میراث فدایی را دور بزند و به شکلی سنگین و رنگین هویتی قدرتمندتر را به میدان مبارزه بفرستد.

در صورتی که غرب با هدف ایجاد یک انقلاب رنگی در صدد سوار شدن بر موج حرکت‌های مردمی بر آید و نشانه‌ها از جایگزینی رژیم فعلی ایران با رژیمی متمایل و یا وابسته به غرب حکایت کنند، احتمال ورود رقبا در اوضاع ایران افزایش خواهد یافت.

در سالی که اکنون در روزهای آغازین آن هستیم اگر اصلاح‌طلبان و حتی تحول‌خواهان نتوانند در این پیچ تاریخی و سرنوشت‌ساز جهش لازم را در خود و جامعه ایجاد و به جای «نگاه به بالا و حاکمیت» به «درخواست‌ها و مطالبات جامعه و مردم» نظر نداشته باشند، هرچه بیشتر و سریع‌تر از چشم ملت خواهند افتاد...

نگاهی به جامعه امروز ایران مشاهده می‌نمائیم که مردم زورشان نسبت به حاکمیت به روشنی فزونی گرفته و نیز سطح آکاهی‌هایشان بسیار بالاتر رفته است. ما درمملکت شاهد حرکاتی هستیم که حتی سال پیش امکان آن نبود. تنها پیروزی آرام و آمیخته با صلح مردم است که می‌تواند علاجی به کارها بدهد.