جنبش مسالمت‌جویانه تنها وسیله‌ای است که با برانگیختن ‏همدردی جهانی و فشار کشورهای پیشرفته، خواهد توانست حکومت اسلامی ‏را در میدانی به نبرد فراخواند که در آن با تکیه بر «جهل و جنون» ‏نخواهد توانست نافرمانی مدنی گسترده را سرکوب کند.

ناسیونالیسم ایرانی در یکسد سال گذشته دستانی پر و کارنامه‌ای درخشان داشته است و برای خردمندان جایی برای دشمنی با خود نمی‌گذارد. پس چپ‌نمایان همصدا با فاشیسم دینی و همنوا با رسانه‌های امپریالیستی به این گفتمان انسانی چهره‌ای هراس‌انگیز و اهریمنی می‌بخشند و از آن دیوی دهشتناک و آدمخوار می‌سازند، تا بتوان دیگران را از آن ترساند و بر آن تاخت.

برای برپایی نظامی دموکراتیک که ‏مبتنی بر قانون اساسی دموکراتیک و حقوق بشر باشد، باید تفاهم ها و توافق ها ‏و پیمانهای حداقلی و ضروری در بین نیروهای آزادیخواه ملت بر سر مهم‌ترین امور و ‏استراتژی واحد و اصل های اساسی، بر اساس موارد زیر فراهم گردد.

مقاومت و لجبازی ولی فقیه در برابر پیشنهادهای مذاکراه و میانجیگری میان ایران و آمریکا همزمان با ‏تنش افزایی با جهان خارج، محکوم به شکست است و سر انجام می‌تواند به آغاز جنگ خانمان سوز ‏تازه‌ای در خاورمیانه و در بهترین حالت به نوشیدن جام زهر دیگری منجر گردد.

آقای تاجزاده عزیز! شما به دفعات بر خطیر بودن اوضاع کشور تاکید کرده‌اید و به درستی بیان داشته‌اید که میان «هرج و مرج» و «انتخابات آزاد» باید انتخاب کنیم. هر انتخابی اما، الزامات خود را هم دارد. من نماینده کسی نیستم، اما بر این باورم که دستان نیروهای جمهوریخواه همیشه به سوی اصلاح‌طلبان باورمند به ضرورت رفرم‌های ساختاری دراز بوده است.

چالش‌های پیش روی نظام درایت و اراده‌ای بیش از گفتن «آمریکا قصد حمله کردن ندارد» را می‌طلبد. که این ‏دیگری هم بیشتر شبیه به آرزو است تا برنامه‌ای برای رویارویی با چالشها. پیروی از مدل «فروپاشی» و حرکت به ‏سمت آن شاید آسان‌تر از کوتاه آمدن به سود مردم ایران نباشد.

سرنوشت افراد، جوامع، بنگاه‌‌‌ها و کشور‌‌ها دلایل متنوعی ‏دارد ولی مطالعات گسترده توسعه کشور‌‌ها به وضوح نشان می‌دهد که روش ‏و نحوه فکر کردن و مجموعه افکاری که در نخبگان سیاسی کشور‌‌ها جاری ‏است و در نهایت با سیستم آموزشی، رسانه‌‌‌ها و قرارداد اجتماعی به جامعه ‏منتقل می‌شود، تعیین کننده است.

آقای روحانی با تکرار سیاست کُرنش در برابر ولی فقیه و یارانش راه به جايی نخواهید برد. در معنا هر قدر شما کوتاه بیائید آنها طلبکارتر خواهند شد و اجازه نخواهند داد که شما مسائل میان ایران و آمریکا را حل و فصل کنید؛ بنابر این راهی را که آقایان‌ هاشمی و خاتمی به اجبار رفتند شما نروید زیرا از همان جايی سر درخواهید آورد که آن دو یار در آوردند.

مادامیکه ایران‌دوستان واقعی نتوانند بر تبلیغات ضدآمریکایی غلبه کنند و ایالات متحده را به عنوان دوست و یاور ایران در راه پیشرفت همه جانبه درنیابند، برآمدن جنبشی که بتواند حکومت اسلامی را برکنار کند، غیرممکن خواهد بود. به این دلیل روشن که با آمریکا‌ستیزی نمی‌توان با رژیمی که آمریکا‌ستیزی تنها سرمایه‌اش را تشکیل می‌دهد، مبارزه کرد.

جدال «جنگ یا مذاکره» در افکار عمومی، در گفت‌وگوهای رسانه‌ای، و به ویژه در سوشیال مدیا (رسانه ‏مجازی) می‌تواند به سمت بدیل مذاکره رشد یابد، و جنگ‌طلبی مغلوب صلح‌طلبی شود. انتشار بیانیه‌هایی گروهی از نوع آنچه دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی منتشر کردند، یعنی مقابله همزمان با ‏جنگ‌طلبی آمریکا و تحریم و استبداد جمهوری اسلامی می‌تواند به شکل‌دهی مثبت افکار عمومی ‏کمک کند.‏

انتخابات پارلمان اروپا بخوبی گواه این جمله ماکیاولی است که «اهدافی که مردم دنبال می‌کنند کیفیت برتری نسبت ‏اهداف نخبگان و سیاست مداران دارد. نخبگان اما، چون اهداف و خواسته‌های مردم را بر نمی‌تابند، می‌خواهند ‏مردم را تحت کنترل و سیطره خود در آورند، البته مردم نیز به نوبه خود حاضر به تحت کنترل و سیطره قرار گرفتن ‏توسط حاکمان نیستند.

با توجه به شرایط اسفناک کشور، آیت‌الله خامنه‌ای به یاد دوران «طلایی» احمدی‌نژاد افتاده که «نظریاتش» به وی نزدیک‌تر بود و در سال ۸۸ با کودتای انتخاباتی وی را در قدرت نگه داشت غافل از آنکه تغییر پیروانش در راس قوه مجریه مشکل‌گشا نیست.

اگر برخورد خردورزانه با اسلام در اروپا اسلام‌هراسی، و بدینگونه یک بیماری نامیده می‌شود، هرگونه خرده‌گیری بر نقش ویرانگر چپ ایرانی از دیروز تا به امروز نیز با چماق «چپ‌ستیزی» سرکوب و خفه می‌شود. بدینگونه و با نگاه به آبشخور همسان اندیشگی چپ ضدامپریالیست-انترناسیونالیست و شیعه اسلام‌گرا می‌توان بهره‌گیری از دشنامواره‌های «چپ‌ستیز» و «اسلام‌هراس» را یک نقش بر دو پرده‌ دانست.

ورود پارامتر احتمال آغاز یک جنگ جدی بین جمهوری اسلامی و امریکا به حوزه ‏بحث‌های راهبردی در میان اپوزیسیون جمهوری اسلامی، این بحث‌ها را از حالت بحث‌های کلاسیک و منطقی در ‏عالم سیاست خارج کرده است و بطور مشخص موضوعات اخلاقی و انسانی را نیز، بدلیل در معرض خطر قرار گرفتن ‏جان انسان‌های بیگناه، در مرکز توجه قرار داده است.